Mehmet Savaş DÜNDAR


SANDIM


Sana değer verip çok sevdik diye,

Kendini bulunmaz sultan mı sandın?

Okuyup göz nuru hep verdik diye,

İlmin içindeki irfan mı sandın....

 

Yıllarca koştum hep geldim peşinden,

Pişman ettin pişman her gelişimden ,

Eser bırakmadın o gülüşümden,

Damarda can veren al kan mı sandın...

 

Nasıl oluyorsun bu kadar ruhsuz

Onca gecelerim geçti uykusuz,

Taş duvar gibisin hepten duygusuz

Sen benim sevgimi Yalan mı sandın..

 

Sevgi diye diye sızlandım durdum,

Bazen de başımı taşlara vurdum,

Anlar beni diye hayaller kurdum,

Elde edilmeyen zaman mı sandın

 

Mehmet Dündar´ım çok büyük derdim,

Aptalca koştum boş yere sevdim,

Bir hiç uğruna ömrümü verdim

Kendini vazgeçilmez insan mı sandın.